Nowości c.d. (bo wszystko jest nowe)

Być może w niedalekiej przyszłości ukaże się tomik.
To po pierwsze.

Po drugie, już pewniej, w niedalekiej przyszłości razem z nowo powstającą formacją teatralną zaprezentujemy wam kilka nowych przedstawień, spektakli, performensów - jak kto woli - w tym także mój autorski. Tylko trzeba go jeszcze napisać.

Po trzecie, nie lubimy Zaiksa.

Polskość

Czyżbym znowu umierał?

Bezustnie rozdygotany

jakiś jestem.

Kiedy fruwają jaskrawo czarne

plamy przed jakby - nie moimi - oczami

mam ochotę wykrzyczeć ciszy marne

słów zwitki nie do wchłonięcia uszami.

Nic nie jest wtedy w takt, rytmicznie

wszystko brzmi bardziej patetycznie

siłowo i nieschludnie,

miarowo, obludnie.

Jak ukrzyżowany polskością dozorca,

Od stóp ociekający krwią

Od pasa utytłany mąką.

Żeby nie było za normalnie - odwrócony

Ośmieszony, żebyś mógł...

a nie ważne.

 

Wesołych Świąt!

WESOŁYCH ŚWIĄT KOCHANI!

Wariac-two

To walc in A flat major Johannes'a Bramhs'a.

                                  A to, słowna wariacja do tego dzieła. Bo nie ma co robić o 1:30.

Wariacja.

Już, przyszła pora.

ogień się tli a szron się skrzy

Tam, na podłodze

siedzimy: my i wkoło przeźroczyste łzy.

To tu, to tam,

za oknem hen

rozlega się ten dźwięk.

Tak, przyszedł czas

zatańczyć nam, pożegnalny walc na dwa

To stukot kół, to ciężki wół,

to parska koń, to boli skroń,

Nie tańczmy już – proszę, nie szczędźmy więcej...

Gdzieś, jedzie Pan zupełnie sam

a za nim szal

Przy szybie nos, odmienić los

chcę pomóc, ale nie wie jak.

I znów ten wół, trzęsie się stół,

Cały drżę. Nie boję się!

… i znowu nic, zasypiam tuląc swoje...

 

Tak po prostu ptasia kupa.

Ptaki srają na mnie na okrągło.

Mówi się, że mam niebywałe szczęście.

Jednak szczęście utrwalone ptasią kupą

jest tak realne jak realne nie jest.

Czym jest szczęście jak nie tym co spada z nieba?

Dzieckiem wyrzuconym przez matkę z 2-go piętra?

Samolotem wpadającym w góry wieżowców?

Pociskiem z moździerza palącym dziury w umysłach?

Na pewno nie jest tym co spadać na mnie lubi.

Tylko głupi ma szczęście – mówią także,

Cóż – nie zaprzeczę. Życzę jednocześnie, wam

drodzy moi tak wielu ptasich kup na głowie,

że któraś was w końcu zaboli.

c.d.

Gaśnie światło i nastaje dzień,

Kiedy chcę zabrać się za coś ważnego

Przemija życie, czas chwyta cień

rozproszoną dłonią garnie winnego.

To nie jego wina, że chce odpocząć

od rutyny wstawania i znikania

za tą gorszą nocy zasłoną

On nie lubi stanu czekania.

Woli działać. Towarzysz niespania.

Otwieram oczy, by znów je zamknąć.

Wydłuża mi się coraz bardziej czekanie.

Przeplata się życie ze snem

jak sen się przeplata z dniem.

Czekam na przemian z nie i ze spaniem

Milczę tak te piękne chwile tracąc.

Gdzieś coś w głębi...

Unosić i podważać, kreślić słowami to

o czym inni mogą jedynie mieć pojęcie

Mieć nadzieję i dzielić się nią z resztą.

Chciałbym być poetą

takim nie od dzisiaj i nie na dziś.

Chciałbym być poetą wieczornym

do mocnej czarnej kawy.

Chciałbym być poetą do stłuczonej szklanki,

niedopalonego papierosa

i dymu, który przysłania płuca.

Unosić błahe do rangi ważnych,

Podważać tych, których nie da się podważyć.

Malować homeryckie pejzaże

nasączone elokwentnym gównem.

Mam nadzieję, że mnie nie dotkniesz,

ominiesz szerokim łukiem jak trędowatego,

że już nie zapalę i nie usnę więcej w krześle

przy tej czarnej kawie, która nie okazała się mocna.

Można inaczej, ale po co.

Chciałbym pozostać poetą.

Powrót do przeszłości.

Tak mi wstyd, tak mi źle, czyli do zakochania jeden krok.

Pod tym linkiem znajdziecie coś co mnie urzekło kilka godzin temu. Jestem pełen podziwu dla wersji, w jaki sposób została na nowo podana tym razem również do tych najmłodszych. Bo Ci o których mówię rzadko doceniają oryginalne wykonania starych przebojów.

A jest do czego sięgać.